یک روز،
شاید یک روز که آفتاب
گیسوی نقره ایی دماوند پیر را نوازش می کند،
در یک غریو تند بارانی، در یک نسیم نوازشگر بهار؛
یک روز شاید
همراه پرواز پرستوی عاشقی
واژه لبخند به سرزمین سوخته من بازگردد،
امید کوبه در را بفشارد
و سپیدی جای تمام این سیاهی ها را پر کند...
آنروز بر مردگان نیز سیاه نخواهم پوشید حتی بر عزیزترینشان.
۲ نظر:
اینجا نظر عمومی هم بخوای بزاری باس فیلتر شکن داشته باشی چه برسه به خصوصی! بهم ایمیل بزن. رو اسم "عابر پیاده" کلیک کن گزینه ایمیل داره.
ارسال یک نظر