خدا مُرده

یکی گفتا عجب صبری خدا دارد
چه طاقتها به دل این ناخدا دارد
از این نادان بشر درد و جفا دارد
به تن زخمی از این دیوانه ها دارد
.
.
.
از این دنیای پر خون و پر از بیداد
از این دریای اشک و ماتم و فریاد
از این تیری که بر قلب خدا خورده
از این زهری که از دست بشر خورده
تو پنداری خدا جانی بدر بُرده؟
بیا گویم برادر جان خدا مرده
خدا آنشب که با چشم حسد قابیل
بزد با سنگ نفرت بر سر قابیل
در آن روزی که یوسف را برادرها
به چاه انداخته بودند بی کس و تنها
در آن لحظه که رستم بی خبر شاداب
بزد با خنجر خود بر دل سهراب
همانجا هم خدا جانش ز تن رفته
غریب و بی کس و آشفته سر رفته
خدا با دست تیمورها و اسکنر
به شمشیر به خون آغشته حیدر
خدا با آیه پیغمبران مرده
به آیین دروغ زاهدان مرده
خدا در اشک ملت روز عاشورا
دروغین روضه ها و ناله ملا
خدا در هیات سینه زنان مرده
ز نادانی و جهل مردمان مرده
خدا در قصر خون عباسی
کنار بابک آزاده و عاصی
خدا در فین کاشان بی کفن مرده
بدست خائنان هم وطن مرده
خدا تنهای اتنها بی صدا مرده
کنار آن "ندای" بی ندا مرده
خدا در پشت درهای خرد مرده
به دست مردمان بی خرد مرده
خدا در سنگسار لاله ها مرده
خدا در سایه عمامه ها مرده
خدا در سینه عاشقان مرده
به پای خسته ی آزادگان مرده
به هر جایی یتیمی نان غم خورده
بدان آنجا خدا هم دم به دم مرده
به نام دین و با نام خدا مرده
به دست شیعیان و طالبان مرده
خدا در اورشلیم خفته در ایمان
خدا در غزه و در مصر و در لبنان
خدا در وحشت یک بره نوزاد
به زیر تیغ تیز خنجر صیاد
خدا اینجا و آنجا هر کجا مرده
خدا از کرده ما و شما مرده
چه پنداری خدا جانی بدر برده؟
خدا سالهای سال است که دگر مرده
چه میگویی "عجب صبری خدا دارد؟"
خدا کی طاقت این غصه ها دارد؟
خدا ما را رها کرده ، دگر مرده.
                                                                بابک اسحاقی